Uw verhalen

‘Ik had de neiging om mijn moeder te verwijten dat ze weinig over opa wist, niks had gevraagd, niks had gezocht, kom op ma, dat wil je toch wéten. Maar had ik zelf meer gevraagd? De onachtzaamheid strekte zich uit tot mijn broers en mij, een generatie later waren wij er net zo goed door ingekapseld.’

Hieronder vindt u verhalen van oud-KNIL-lers en hun naasten over de laatste jaren van het KNIL. U kunt ook zelf verhalen insturen – heel graag zelfs!
Dat kan ofwel via het venster op de pagina Welkom, ofwel met een email aan verhalen@delaatsteman.nl. Het laatste is vooral handig als u langere teksten stuurt, voorzien van foto’s en andere illustraties – ook die zijn heel welkom!
U vindt uw bijdrage na korte tijd hieronder terug.

Guerilla-oorlog & Bronzen Leeuw

10 Reacties

Ook voor mij zijn er nog veel “blinde vlekken” in de geschiedenis van mijn vader.

Ter introductie:  Ik stam uit een KNIL familie en behoor tot de zesde generatie van beroepsofficieren in deze familie. Evenals Hans Goedkoop heb ik Indisch bloed, zij het één zestiende Javaans. Na de KMA heb ik mijn gehele dienstijd (36 jaren) doorgebracht bij de Koninklijke Luchtmacht.

Mijn vader was de Majoor Infanterie KNIL C.L.E.F. van Swieten. Bij het uitbreken van de oorlog was hij kapitein van het KNIL en militair commandant en tevens civiel gezaghebber van het district Beloe in midden-Timor. O.a. wegens zijn grote bekendheid met dat gebied en de bevolking had hij een leidende rol in de guerrilla-oorlog tegen de Japanners. Die strijd heeft hij zes maanden gevoerd. Medio augustus 1942 liep hij met zijn troep in een hinderlaag en werd  door de Japanners gevangen genomen en via omwegen afgevoerd naar Birma. Daar werd hij tewerkgesteld aan de beruchte “dodenspoorweg”.

Voor betoonde moedige en beleidvolle daden tegen de vijand  tijdens de “Timoroorlog” werd hij buitengewoon bevorderd tot majoor en ontving hij op 26 juni 1948 uit handen van Hans Goedkoops grootvader in Semarang (midden-Java) de Bronzen Leeuw.

Twee foto’s van die plechtigheid stuur ik u bij deze e-mail op.

De naam van Goedkoops grootvader herinner ik mij uit die tijd. Ik was toen 15 jaar en woonde in Semarang. Ik heb de man overigens nooit persoonlijk gekend of ontmoet.

De foto’s heb ik vorig jaar geschonken aan het museum Bronbeek en zij zijn daar, samen met andere documenten over de Timoroorlog, opgenomen in de collectie onder nummer 07700-1 t/m -11.

 

C.F.A. van Swieten

swieten2@hetnet.nl

Drie keer ontsnapt aan de dood

Reageer

Officieel beperkten de acties, zo als de massale inzet van alle strijdmiddelen werden genoemd, zich tot de aangegeven weken, maar Jan van Gool weet: “het ging gewoon door”. Hij en zijn makkers moesten patrouille lopen, konvooien begeleiden. Aanslagen waren aan de orde van de dag. Drie keer werd een voertuig waarin hij zat opgeblazen, drie keer ontsnapte hij aan een wisse dood. “Ik heb veel geluk gehad”. De derde keer werd hij hoog in een boom geslingerd die in een ravijn groeide; zijn makkers hebben hem met een ketting eruit getrokken; intussen hoorde Jan niets, hij besefte niet dat hij volslagen doof was door de explosie.

Lees het hele verhaal over Jan van Gool: Portret Jan van Gool

Een vader die niet kon vertellen

Reageer

annelies kiel zegt:
Goed initiatief Hans. Geboren op 9 januari 1949, aan het begin van de tweede politionele actie, als kind van een nederlanse militair, heb ik altijd de grote eenzaamheid gevoeld van een vader die ”niet kon vertellen”. Onder zijn leiding kwamen 2 militairen op patrouille om en 4 militairen, omgeslagen toen ze op zijn bevel een bandjir moesten oversteken waarna hij zich voor de militaire krijgsraad moest verantwoorden. Hij werd vrijgesproken maar de schuldgevoelens droeg hij zijn leven lang mee. De nachtmerries over de onzichtbare ”vijand” in het oerwoud, duurden zijn hele leven voort. Zelf heeft hij er nooit over verteld, maar wij wisten het van mijn moeder. Er zullen heel veel 60- ers zijn als ik, geboren tijdens of net na de ”indische oorlog”. Laat iedereen zijn verhaal vertellen, als hij de moed heeft! Ikzelf moet er nog over nadenken.